Κείμενο – φωτο: Γιάννης Βέλλης
Οι περισσότεροι δρόμοι των ορεινών περιοχών της Θεσπρωτίας, πέρα από τους γνωστούς κινδύνους που κρύβουν, είναι σκοτώστρες. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει την πραγματική εικόνα τους.
Ακόμα και όταν προσέχεις, ως οδηγός, μπορεί να βρεθείς συνεργός ενός ατυχήματος. Κακά φθαρμένα οδοστρώματα, στροφές με λάθος κλίση, έλλειψη ικανοποιητικής σήμανσης, μικρές κατολισθήσεις, ανύπαρκτα κολονάκια- εκεί που θα ήταν σημαντικότατη η παρουσία τους, πολλές στροφές, κ.λπ.
Ενδεικτικά αναφέρω ένα σημείο που μοιάζει με εφιάλτη κάθε οδηγού, νέου και παλιότερου. Ο δρόμος από την Κεραμίτσα προς το Κοκκινολιθάρι. Με το που βγαίνεις από το Δημοτικό διαμέρισμα της Κεραμίτσας, στο Δήμο Φιλιατών, διαπιστώνεις ότι βλέπεις μπροστά σου όλα τα προβλήματα των δρόμων συγκεντρωμένα μέχρι το άλλο Δημοτικό διαμέρισμα, το Κοκκινολιθάρι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να περνάει από εκεί, η κατάσταση είναι ίδια.
Λες και οι υπεύθυνοι θεωρούν ότι αυτό είναι μια τιμωρία για την περιοχή, που δεν πρέπει να αλλάξει. Δεν ξέρω γιατί αντιμετωπίζεται με τόση επιπολαιότητα το θέμα. Η ασφάλεια των πολιτών δεν έχει καμία αξία σε αυτό τον τόπο;…Ή θεωρείται σπατάλη η βελτίωση και συντήρηση επαρχιακών δρόμων που δεν αποτελούν εθνική οδό ή ταχείας κυκλοφορίας. Καλά τα μεγάλα οδικά έργα, αλλά και κάθε δρόμος έχει την αξία του. Ιδίως όταν σε αυτόν χάνονται ανθρώπινες ζωές, χωρίς τις περισσότερες φορές δική τους υπαιτιότητα. Ας ελπίσουμε η ενόχληση των τοπικών ή περιφερειακών «αρχόντων» -με αυτό ή παράλληλα δημοσιεύματα- θα βοηθήσει στη λύση του προβλήματος.
